ฌอน ดันแคน ซึ่งเป็นผู้นำการศึกษาวิจัยในตำแหน่งผู้ช่วยวิจัยระดับบัณฑิตศึกษา กล่าวว่า "เราต้องการสร้างวิธีการสร้างตัวอย่างโครงไม้ที่มีขนาดซึ่งจะมีการทำงานและล้มเหลวในที่สุด ภายใต้การรับน้ำหนักของคลื่นเหมือนกับที่สังเกตพบในขนาดเต็มของพวกมัน กับวิทยาลัยวิศวกรรมศาสตร์แห่งรัฐโอเรกอน "และเรายังได้กำหนดไว้เพื่อพัฒนาสมการที่สามารถทำนายการกระจายของแรงกดบนโครงสร้างที่ยกระดับได้ เราสามารถบรรลุเป้าหมายทั้งสองได้"

โครงสร้างแบบจำลองชิ้นหนึ่งถูกยกขึ้น - สร้างขึ้นเพื่อให้พื้นที่อยู่อาศัยอยู่เหนือพื้นดิน - และอีกโครงสร้างหนึ่งเป็นแบบ "บนชั้น" หรือบนพื้นดิน ตามที่นักวิจัยคาดไว้ โมเดลระดับบนไม่สามารถทนต่อระดับน้ำได้สูงเท่ากับระดับที่สูงขึ้น และทั้งคู่ได้รับความเสียหายอย่างต่อเนื่องในลักษณะที่สอดคล้องกับสิ่งที่เห็นในโครงสร้างที่อยู่อาศัยจริงในช่วงพายุเฮอริเคนแซนดี้ในปี 2555 และพายุเฮอริเคนไอค์ในปี 2551

การวิจัยโดย Duncan เพื่อนร่วมงานของ OSU Dan Cox, Andre Barbosa และ Pedro Lomonaco และผู้ทำงานร่วมกันจาก University of Hawaii และ University of California, Berkeley ยังแสดงให้เห็นว่าวิธีการตรวจจับระยะไกลที่เรียกว่า LiDAR สามารถติดตามความคืบหน้าของความเสียหายของแบบจำลองได้เช่นเดียวกับคลื่น และพายุโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้น

โมเดลเหล่านี้สร้างขึ้นในระดับหนึ่งในหก โดยมีความแข็งแกร่งและความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับที่อยู่อาศัยจริง เช่น ที่โดนพายุเฮอริเคนแซนดี้ในออร์ทลีย์บีช รัฐนิวเจอร์ซีย์ และจากพายุเฮอริเคนไอค์บนคาบสมุทรโบลิวาร์ของเท็กซัส พายุแต่ละลูกสร้างความเสียหายอย่างกว้างขวาง ซึ่งเน้นความสนใจมากขึ้นในความเสี่ยงของชุมชนชายฝั่งต่อคลื่นและคลื่นพายุ และการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการออกแบบและสร้างบ้านที่ทนต่อพายุ Duncan กล่าว

“จำนวนประชากรในชุมชนประเภทเหล่านั้นกำลังเพิ่มขึ้น และระดับน้ำทะเลก็เช่นกัน” ดันแคน ซึ่งปัจจุบันเป็นท่าเรือและวิศวกรทางทะเลของ WSP USA ในเฟดเดอรัลเวย์ รัฐวอชิงตัน กล่าว “นั่นหมายถึงความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับพายุเฮอริเคนก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากการวิจัยระบุว่าพายุเฮอริเคนกำลังเพิ่มความรุนแรงและจะยังคงทำเช่นนั้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะเข้าใจถึงพลังที่พายุเหล่านี้สร้างขึ้นและการตอบสนองของโครงสร้างชายฝั่ง ดังนั้นนักวางแผนและการก่อสร้าง อุตสาหกรรมสามารถทำงานร่วมกันเพื่อบรรเทาความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นจากพายุที่มีแนวโน้มสูงมากเหล่านี้ "

วางอยู่บนแนวชายฝั่งจำลองในลุ่มน้ำ Directional Wave ที่ห้องปฏิบัติการวิจัยคลื่นฮินส์เดล OH แบบจำลองดังกล่าวประสบกับคลื่นและความลึกของน้ำซึ่งจำลองสภาวะของพายุเฮอริเคนแซนดี้ แอ่งน้ำยาว 48.8 เมตร กว้าง 26.5 เมตร และลึกเพียง 2 เมตร และมีเครื่องมือหลายชิ้นที่วัดน้ำหนักทางอุทกพลศาสตร์

แรงในแนวตั้งบนชิ้นงานทดสอบที่ยกระดับมีความสัมพันธ์กับความสูงของคลื่น ช่องว่างอากาศ และความลึกของน้ำ ดันแคนกล่าว โดยแรงจะพุ่งขึ้นสูงสุดในน้ำที่ลึกที่สุดที่การจมน้ำสูงสุด

"แรงกดที่เพิ่มขึ้นยังได้รับผลกระทบจากวิธีการและตำแหน่งที่คลื่นแตก" เขากล่าว "คลื่นที่หักบนชิ้นงานทดสอบมักทำให้เกิดแรงแนวตั้งที่ใหญ่ขึ้น และสมการคาดการณ์ที่เราพัฒนาขึ้นโดยอิงจากความสูงของคลื่นและช่องว่างอากาศ ใช้ได้กับช่วงของความยาวโครงสร้างต่ออัตราส่วนความยาวคลื่น ความสูงของคลื่น ช่องว่างอากาศ และความลึกของน้ำ "

ช่องว่างอากาศหมายถึงความสูงของส่วนล่างของส่วนแนวนอนต่ำสุด หรือ LHM ของโครงสร้างยกระดับที่สัมพันธ์กับระดับน้ำนิ่ง

ผลการวิจัยได้รับการตีพิมพ์ใน Coastal Engineering และการวิจัยได้รับการสนับสนุนจาก Department of Homeland Security และ National Science Foundationjokergame สล็อตออนไลน์